Το πάρτι τελείωσε...
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Τα πάντα σχεδόν φορτώνονται σήμερα στη διεθνή οικονομική κρίση. Το πρόβλημα όμως της χώρας μας είναι εσωτερικό, δομικό. Δεν είναι εισαγόμενο από το εξωτερικό. Δεν είμαστε βιομηχανική χώρα με μεγάλες εξαγωγές που θα μπορούσαν να υποστούν ζημιές από την κάμψη της διεθνούς κατανάλωσης. Και συνακόλουθα να κλείσουν, αφήνοντας άνεργους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα προέρχεται από τις απηρχαιωμένες δομές της οικονομίας μας. Που η διεθνής κρίση απλά έφερε στην επιφάνεια. Γιατί δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Για χρόνια -από το 1981 ουσιαστικά- η χώρα ζει με δανεικά. Οι κυβερνήσεις κάνουν παροχές, δίνουν επιδοτήσεις, συντηρούν πεθαμένες ουσιαστικά βιομηχανίες και εταιρείες και μεγαλώνουν τον δημόσιο τομέα με δανεικά. Καλύπτουν τα ελλείμματα δανειζόμενοι από το εξωτερικό. Κι ο λαός αδιαφορεί μία και περνάει καλά. Θυμώνει μόνο όταν κάποιος προσπαθήσει να βάλει τάξη. Να του χαλάσει δηλαδή την βόλεψη. Να επιχειρήσει κάποιον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας. Όπως όταν το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκάλυψε τις κρυφές εγγυήσεις που είχε δώσει το δημόσιο για τα δάνεια δημόσιων οργανισμών και άλλων φορέων. Και τις ενσωμάτωσε έντιμα στον προϋπολογισμό. Κι έκτοτε κατηγορείται πως... αύξησε το έλλειμμα!! Επειδή έφερε στο φως τις ταχυδακτυλουργίες! Κι ας ήταν η μοναδική φορά μετά το 1981 που η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα.
Όλα όμως μπορούσαν μέχρι τώρα να καλύπτονται. Τώρα το πάρτι τελείωσε. Γιατί δεν είναι πλέον εύκολος ο δανεισμός. Για να βρούμε λεφτά σήμερα χρειάζεται να βγάλουμε ομόλογα με spread μεγαλύτερο κατά 7 περίπου μονάδες από το αντίστοιχο της Γερμανίας. Και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να αγοράσει τα δάνεια αυτά από τους φοβισμένους δανειστές μας. Μια άρνηση της ΕυρώπαΙκής Τράπεζας θα μας οδηγούσε αμέσως στην χρεοκοπία. Γιατί κανείς δεν δανείζει μία χώρα -ανεξάρτητα από το spread- που χρωστάει γενικά γύρω στα 800 δισ. ευρώ. Διότι απλά δεν θέλει να χάσει τα λεφτά του. Χάρις λοιπόν στην Ευρώπη ακόμη αναπνέουμε. Γι΄ αυτό και οι Βρυξέλλες έχουν κάθε δικαίωμα να μας βάζουν όρους, να μας τοποθετούν σε επιτήρηση και να εμφανίζονται σαν δάσκαλοι στο σχολείο. Καιρός είναι να το καταλάβουμε. Και να αρχίσουμε την δουλειά. Σοβαρά όμως και δίχως κουτοπονηριές. Οι σημερινές μας οικονομικές δομές θα μας στείλουν στην κόλαση. Να δούμε την αλήθεια, να κατανοήσουμε όλοι το πρόβλημα και να αλλάξουμε νοοτροπία. Είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.
Καλό όμως είναι να σταματήσουν και κάποια άλλα παραμύθια. Όπως λ.χ. πως δεν θα πρέπει να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα. Μια και δεν φταίει σε τίποτα για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Όπως για τίποτε δεν φταίνε και οι εργαζόμενοι για την κρίση που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού –δηλ. στις ΗΠΑ. Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι; Γιατί το αμερικανικό κράτος είχε ασκήσει ποινικές διώξεις εναντίον τραπεζών που είχαν «τολμήσει» να δανείσουν εύπορους λευκούς αντί για πτωχούς –και δίχως εγγυήσεις βέβαια– μαύρους; Όταν ξέσπασε η φούσκα των ακινήτων ποιοι ήσαν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δάνεια βουλιάζοντας έτσι τις τράπεζες και τα χρηματο-οικονομικά προϊόντα στην ανυποληψία; Οι βαθύπλουτοι κεφαλαιοκράτες ή οι δανειολήπτες με την ανύπαρκτη οικονομική επιφάνεια;
Kαθ’ όσον αφορά την χώρα μας προσπαθώ, με δυσκολία είναι η αλήθεια, να καταλάβω ποιος ακριβώς κοροϊδεύει ποιόν. Το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει προέλθει από τον αλόγιστο δανεισμό. Που πραγματοποιήθηκε για να καλύψει δημόσιες δαπάνες που δεν μπορούσε να καλύψει ο προϋπολογισμός. Λεφτά δηλ. που ξοδεύτηκαν χωρίς να υπάρχουν. Που ακριβώς δαπανήθηκαν οι πόροι αυτοί; Μήπως με τα δανεικά αυτά αγόρασαν καράβια οι εφοπλιστές ή οικοδόμησαν εργοστάσια οι μεγαλοβιομήχανοι; Η αλήθεια είναι πως με τα δανεικά αυτά το κράτος έκανε τον καλό στις λαϊκές τάξεις για να αντλήσει εύνοια και ψήφους. Με τα λεφτά αυτά διορίσθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, αχρείαστοι στην ουσία, υπάλληλοι στο δημόσιο. Με τέτοια χρήματα αυξήθηκαν θεαματικά συντάξεις και μισθοί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι επιδοτήθηκαν αγροτικά προϊόντα –καμιά φορά έξω από τις προδιαγραφές και την παρακολούθηση των κοινοτικών υπηρεσιών. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν περιουσίες μέσω κρατικών εργολαβιών και δημοσίων προμηθειών. Αντιπροσωπεύοντας ξένα προϊόντα οι πελάτες του δημοσίου πλούτιζαν υπερτιμολογώντας. Και πολλές φορές πουλώντας πράγματα άχρηστα ή και ελαττωματικά. Έτσι, κρατήθηκαν και στη ζωή άχρηστες δημόσιες ή και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μοιράζοντας λεφτά στους απασχολούμενους, σ΄αυτές που όμως ποτέ τους δεν είχαν κερδίσει. Η Ολυμπιακή λ.χ. στοίχιζε ένα δισ. ευρώ την τριετία. Κι άλλα τόσα περίπου ο ΟΣΕ. Λεφτά που το κράτος δεν είχε. Λεφτά που το κράτος δανειζόταν.
Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι πλούσιοι ή έστω εύποροι Έλληνες –με ωραία σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, εκδρομές Χριστούγεννα και Πάσχα, να πλημμυρίζουν τα ακριβά εστιατόρια, τα σύγχρονα υπερκαταστήματα, τις πολυτελείς καφετέριες και τις εντυπωσιακές ντίσκο; Δίχως όμως η χώρα να παράγει ουσιαστικά τίποτε; Ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο ενώ πέφταμε συνέχεια, θεαματικά μάλιστα, στην παραγωγικότητα, στις εξαγωγές, στην εκμεταλλεύσιμη οικονομικά έρευνα, στην εισαγωγή καινοτομιών, στην παραγωγή και σε τόσα άλλα. Το κράτος φτώχαινε ενώ οι πολίτες γινόντουσαν πλουσιότεροι!! Γιατί συνέβαινε αυτό; Μα, επειδή δανειζόμασταν. Αν λοιπόν οφείλουμε τώρα όλοι να ανασκουμπωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα, αυτοί προς όφελος των οποίων βουλιάξαμε στα δανεικά δεν πρέπει να συνεισφέρουν;
Τι νόημα λοιπόν έχει το επιχείρημα πως ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη; Για ποιους δανειζόταν τόσες δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο; Πως βρέθηκαν βιοπαλαιστές αγρότες στη Λάρισα με ομόλογα της Lehman Brothers στα χέρια; Είναι ώρα πλέον να μιλήσουμε με την γλώσσα της αλήθειας. Όσο δυσάρεστα κι αν ακούγονται αυτά που οφείλουν να λεχθούν. Η κυβέρνηση της ΝΔ λ.χ., την οποία η Αριστερά καταγγέλλει σαν νεοφιλελεύθερη, δημιούργησε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία 695 καινούργιους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, εταιρίες, δ/νσεις, επιτροπές κλπ. Οφείλει η ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς να εξηγήσει τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι τούτος που διογκώνει το κράτος, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και πληθωρίζει τον αριθμό όσων απασχολούνται στο δημόσιο. Όλες αυτές οι επιλογές όμως προφανέστατα έχουν την ευλογία της αριστεράς. Η οποία ούτε στιγμή δεν παύει να υπεραμύνεται των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Ανεξάρτητα της προσφοράς τους και της χρησιμότητας του φορέα στον οποίο απασχολούνται.
Όλοι αυτοί λοιπόν, που βολεύτηκαν στο δημόσιο κι απολαμβάνουν της ειδικής του εργασιακής προστασίας δεν έχουν ευθύνη για τα δημοσιονομικά μας χάλια; Αφού προσεληφθήκαν από ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο. Που είναι υποχρεωμένο να δανείζεται για να τους συντηρεί. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο όλοι να συνεισφέρουν στην προσπάθεια μείωσης του χρέους; Και ιδιαίτερα που συνέβαλαν για να αυξηθεί; Αθώοι λοιπόν δεν υπάρχουν. Και εξαιρέσεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές. Τα σπασμένα από το πάρτι που τελειώνει όλοι θα κληθούν να τα πληρώσουν.
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=702959
